ยอดชายเมฆสุวรรณมีชื่อเดิมว่าวิเชียร เมฆสุวรรณมีชื่อเล่นว่าเปี๊ยกหรือที่หลาย คนชอบเรียกว่าเชียนเกิดเมื่อวันที่ 25 มิถุนายน 2488 ชื่อยอดชายนี้มีที่มาจากตอนเข้าวง การมีคนตั้งให้พร้อมนามสกุลอื่นที่ไม่ใช่ เมฆสุวรรณเขาอยากใช้นามสกุลเมฆสุวรรณมาก กว่าเพราะเป็นนามสกุลของอาผู้มีพระคุณต่อ เขาคนที่ส่งเสียให้ได้เล่าเรียนเมื่อ ครั้งยังเป็นเด็กให้เงินไปโรงเรียนวันละ 2 บาทชีวิตของยอดชายเมฆสุวรรณเป็นยิ่งกว่า หนังหรือละครที่เขาเล่นไม่มีใครคิดและ เชื่อว่าเขาจะสามารถอยู่รอดมาจนเป็นบุคคล ที่มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นประติมากรที่มี

ฝีมือเป็นที่ยอมรับในวันนี้ได้ทั้งที่ไม่ ได้เรียนทางด้านศิลปะมาก่อนเลยสักนิด เดียวยอดชายหรือวิเชียรมีพ่อเป็นครูสอน อยู่ที่โรงเรียนวัดลูกวัวพ่อพาแม่ที่เป็น ลูกสาวภรรยามาอยู่ด้วยที่กระท่อมหลังโรง เรียนวิเชียรเกิดที่นี่แม่เป็นลูกสาวภรยา จำเนียนภักดีที่หลายคนเข้าใจว่าต้องอยู่ ดีกินดีมีทรัพย์สินมากมายแต่แม่ด่วนโกงจน ไม่มีแม้บ้านที่จะอยู่มรดกที่พึงได้รับ อย่างถูกต้องตามกฎหมายก็ถูกฮุบไปพออายุ 3 ขวบเชียนเห็นพ่อเขียนอะไรบางอย่างทิ้งไว้ บนโต๊ะพอพ่อเผลอเขาแอบปีนเก้าอี้ขึ้นไปดู พบว่าพ่อวาดกุหลาบทิ้งไว้ 1 ดอกในใจบอก ว่าพ่อวาดไม่สวยหนูวาดสวยกว่าว่าแล้วเด็ก

ชายเชียนก็หยิบปากกามาวาดข้างๆกุหลาบของ พ่ออีกดอกรู้สึกราวกับว่าตัวเองเคยเขียน รูปมาก่อนตั้งแต่อดีตชาติที่แล้วนับแต่ นั้นมาเขาก็ทุ่มเทวาดรูปอย่างไม่เคยิกรา สักคราเดียวทำต่อเนื่องมาจนถึงทุกวันนี้ เขาอยู่กับแม่ที่แยกทางกับพ่อจนถึงอายุ 8 ขวบหลวงปู่ทนเห็นสภาพของเด็กชายเชียนไม่ ไหวจึงไปรับจากแม่มาอยู่ด้วยใช้ข้าวบาตร กล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูกันมาด้วยเหตุผลที่ ฟังแล้วแล้วสุดอึ้งนั่นก็คือพระยาจำเนียน ภักดีเป็นอุปถากคนสำคัญของหลวงพ่อ อุปถัมภ์คำจุนวัดด้วยดีเสมอมาและเด็กชาย วิเชียรยอดสุวรรณคือหลานชายแท้ๆของพระยา จำเนียนภักดีคนนั้นนั่นเองเด็กชายเชียนมี

ชีวิตรอดด้วยบารมีของหลวงปู่และข้าวก้น บาตรทุกเช้าต้องตามหลวงปู่ไปบิณฑบาตจนถูก ชาวบ้านหลายคนตะโกนใส่หน้าว่าไอ้หมาวัด แย่งข้าวพระกินคำพูดรุนแรงเสียดแทงหัวอก ทำเอาเด็กน้อยสะเทือนใจถึงขนาดไม่พูดไม่ จาไปหลายวันหลวงปู่รับรู้ถึงก้นบึ้งหัวใจ ของไอ้ลูกวัดคนนี้จึงบอกว่าเอ็งอย่าน้อย ใจอย่าคิดมากไปเลยชาวบ้านแถวนี้น่ะไหนเลย มันจะรู้ว่าเอ็งเป็นถึงหลานชายพระยามี ยศฐาบรรดาศักดิ์สูงกว่าพวกมันเป็นร้อย เท่าพันเท่าทำใจดีๆเสียทำหน้าที่ของตัว เองต่อไปดีกว่าความเป็นหลานชายพระยาไม่ ได้ช่วยให้ชีวิตเขาดีขึ้นกว่าที่เคยเป็น อยู่แต่อย่างใดด้วยความเป็นเด็กวัดจึงทำ

ให้ได้เห็นศพอยู่แทบทุกวันวัดที่เขาอยู่ เป็นวัดเก่าแก่ตั้งแต่ปลายกรุงศรีอยุธยา คนจีนผู้มั่งคั่งเป็นผู้สร้างไว้ท้ายวัด มีป่าช้าเก่าซึ่งไม่เคยมีการล้างป่าช้ามา ก่อนเลยสักครั้งหลวงปู่จึงพาล้างป่าช้า โครงกระดูกถูกขุดขึ้นมากองต่อหน้ากลาย เป็นเครื่องเตือนใจสอนเรื่องมรณานุสติฉัน เยี่ยมเด็กชายวิเชียรตระหนักได้ว่าคนเรา หนอสุดท้ายก็เหลือเพียงกระดูกกองเดียว เท่านี้ไม่ว่าใครจะยากดีมีจนแค่ไหนก็ตาม เราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วก่อนหลวงปู่ มรณภาพได้พร่ำสอนเขาว่าไอ้เชียนเอ้ยอย่า สร้างเวรสร้างกรรมกับใครเขานะมันมีผลจริง ๆนะโว้ยรู้มั้ยตอนเด็กอ่ะข้าอยากกินเต่า

จุดไฟเผาเต่าเอ็งเห็นมเล่าไฟไม่กุฏิข้า เลยพอสิ้นหลวงปู่สิ้นอาผู้ส่งเสียเล่า เรียนเขาก็ขาดที่ผึ้งขนาดตรอใจล้มป่วยลง เพราะตั้งใจว่าจะไม่กินข้าวของใครอีกต่อ ไปคืนหนึ่งเขาเพ้อไข้จนปรากฏเป็นชายร่าง ยักษ์หน้าตาดุดันใส่ชุดสีแดงจะมารับเขาไป พอดีวิญญาณแม่มาช่วยขอร้องไว้ทันจากเหตุ การณ์กึ่งหลับกึ่งตื่นด้วยพิษไข้วันนั้น เขาได้สัญญากับชายชุดแดงโบราณคนนั้นว่าจะ ตั้งใจทำคณงามความดีฝากไว้ให้แผ่นดินให้ ได้เช้าวันต่อมามีเพื่อนมาหาพร้อมข้าวปลา อาหารเขาลุกกินข้าวและหายจากการป่วยไข้ นับแต่บัดนั้นเด็กชายวิเชียรได้มองกลับไป ตรงที่เขานอนบนกุฏิเห็นโกรธกระดูกแม่บน

หัวนอนชีวิตคนเราก็เท่านี้สุดท้ายเหลือ กระดูกอยู่นิดเดียวเขาตั้งใจจะทำอะไรบาง อย่างทิ้งไว้ให้โลกใบนี้ตามสัญญาที่ให้ ไว้กับชายโบราณคนนั้นวันหนึ่งขณะเชียน กำลังกวาดลานจู่ๆมีคนเดินเข้ามาในวัดเป็น หญิง 1 ชาย 2 บอกว่ามาจากอุดรธานีกำลัง ลำบากมาขอข้าวกินตอนนั้นเชียนมีเงินอยู่ 2 บาทจะให้คน 3 คนเห็นทีจะไม่พออิ่มกันแน่ เชียนคิดได้เขาจึงรีบไปนำข้าวก้นบาตรมา ได้ 1 กะละมังกำเงิน 2 บาทวิ่งไปร้าน ก๋วยเตี๋ยวหน้าวัดซื้อก๋วยเตี๋ยวต้มยำจาก เจ๊ตงและวิ่งกลับมาให้คนหิวทั้ง 3 กิน เงิน 2 บาทนี้เป็นเงินที่เขาจะต้องเอาไป กินข้าวที่โรงเรียนวันนั้นเขาอดที่กายแต่

รู้สึกอิ่มที่ใจอย่างประหลาดอีกเหตุการณ์ หนึ่งเชียนต้องเอาเงินให้รถตุ๊กๆเพื่อพา คนพิการคนหนึ่งไปส่งที่โรงพยาบาลวัชิระ เป็นเงิน 5 บาทที่เขากำลังจะกินข้าวต้ม หน้ามหาวิทยาลัยหอการค้าอยู่พอดีจึงเป็น วันที่อดกายแต่ใจอิ่มอีกเช่นเคยในทุกเช้า เชียนเดินไปเรียนที่ต่างจากทุกวันก็คือ วันนี้มีอาแปะคนหนึ่งผมและเเป็นสีขาวท่า ทางเหมือนซินแสน่านับถือพอเห็นหน้าเขา ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนอาแปะทักทาย เขาาว่าอาตี๋เอ้ยต่อไปลื้อจะมีชื่อเสียง โด่งดังไปทั่วประเทศแต่น่าเสียดายว่ะลือ จะต้องสูญเสียเงินเป็นรล้านบาทในที่สุดก็ เป็นความจริงเมื่อเชียนมาเป็นดารานักแสดง

โด่งดังแล้วเขาถูกโกงฆ่าตัวถูกหลอกให้ เสียเงินและโดนเช็คเด้งรวมแล้วเป็นเงิน หลายล้านบาทเชียนมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เรียนอยู่ที่หอการค้าด้วยกันวันหนึ่งขณะ เพื่อนๆเข้าห้องเตรียมสอบแต่เชียนยังนั่ง อยู่หน้าห้องเพื่อนคนนี้จึงออกมาถามว่า ทำไมไม่เข้าไปสอบวิเชียนบอกว่าไม่มีเงิน ค่าหน่วยกิจอาจารย์เลยไม่ให้สอบได้ฟัง เท่านั้นเพื่อนคนนี้ก็รีบถอดสร้อยคอทองคำ ของตัวเองซึ่งหนักถึง 2 บาทยืนให้กับ เชียนแลบอกว่าเ้านี่เชียนแกรีบไปลงจำนำ ให้ไวเดี๋ยวนี้เดี๋ยวไม่ทันสอบยังไม่ทัน คิดอะไรเชียนก็รีบแจนไปทันทีกลับมาจากลง ติ๊งได้เงินมา 1,2 จ่ายค่าหน่วยกิจเรียบ

ร้อยเหลือเวลาสอบเพียง 45 นาทีเขาสอบทัน และสอบได้พอดีวันไหนไม่มีข้าวกินเชียนได้ เพื่อนคนนี้คอยช่วยเหลือแบ่งปันคอย เงินใส่กระเป๋าให้ทีละ 20-3 บาทเป็นประจำ เขาไม่เคยลืมเพื่อนคนนี้ตลอดชีวิตเพื่อน คนนี้คือพี่ชายของจิตสาวสวยจากคณะเกษตร มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ซึ่งต่อมาเธอได้ กลายเป็นสมถวินเมฆสุวรรณคู่ชีวิตของเขา นั่นเองครั้งหนึ่งเชียนจะสอบเศรษฐศาสตร์ ไม่มีเงินซื้อหนังสืออ่านจึงได้ไปยืม หนังสือหน้องสาวของเพื่อนคนนี้จิตเอา หนังสือให้ยืมพอกลับมาถึงวัดเชียนเห็นซอง กระดาษอยู่ในหนังสือนั้นเขาเปิดออกดูพบ ว่าเป็นเงิน 400 บาทพร้อมข้อความสั้นๆ

เขียนว่าจิตรู้ว่าคุณไม่มีเงินเอาเงิน นี้วใช้นะคะมีเมื่อไหร่ค่อยใช้คืนคุณ เชื่อหรือไม่เงิน 400 บาทนี้สามารถต่อ ชีวิตเด็กวัดคนซื่ออย่างวิเชียรเมฆสุวรรณ ได้นานถึง 2 เดือนเชียนเป็นเด็กรักเรียน อยากเรียนแต่ไม่มีเงินเรียนจึงต้องหางาน หาเงินส่งตัวเองเรียนเชียนไปสมัครทำงาน หลายที่และที่ที่ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยน ไปตลอดกาลก็คือบริษัทบาจาบริษัทผู้ผลิต และผู้ค้าปลีกรองเท้าและเครื่องประดับ แฟชั่นข้ามชาติเชียนไปสมัครกับระวีวแจ้ง แจ้งเจนจิตรองกรรมการผู้จัดการด้วยตัวเอง เขาได้ทำงานเป็นเซลล์แมนควบคู่กับแผนก โฆษณาทำหน้าที่ตกแต่งร้านวันหนึ่งขณะที่